بخش دوم
قسمت اول
جعفر پویه
اَ اینچون گوش بِدارین [اَبی گردی (بخش دوم- قسمت اول(](https://clyp.it/svr0jsuk)
سرشو وارون دیگید. هَمچه رو بُن موکوفت که پِنداشتی یگ عده فَعلَه دارن سربُن دووَه موگفَن. بُن غلطون مِزِنَن؛ مِشَن و میان.
هال درختا زیر شِلتاق وارن خووسِ اِوو بو. هیچ جَگ جونِوَری صداش درنمیامو. هَمچِه که پِنداشتی وارون حاکم دنیایه. اَبرش وا خدا هم دار و دعوا داشت. اون بالاها هی موکوفت، نعره مِگشی و صداش هَمچه بو که زَهلِه هر جونِوَری که از او قُرچاقتر نبو ر اوو مِکَرد.
زیر اون سَفت کُهنهی لقِ شُل و وِل، دل مین دل شربونو دَنی بو. پنداشت هم اَلهان اون سَفت مِخوابه و او زیر هَوار مومونه. چشمش دیم هم نَمشو. لا رِ بَگشی بو رو سرش و اَ اون زیر به دنیایی گوش مِداشت که پنداشتی وا هیچکس سر آشتی نداره.
اَ مین تاریکی عگس پییَرش ر گل تاق مِدی، هم او بو که مین این کوفه کلبِردَه بمونده بو و بیرون نَمشو. همه میامَن و موشوَن. این او بو و عگسِ پییَرش که پابَند بَن و دل بسته این تیر و تخته و چند ری باغ و در.
وا خودش بوگود: اِسَه من بَموندِم و اینجَه ای که به هیچکسی بَفا نکرد. پییَرم ر بَکُشت؛ در و باغ داره اَ دست موشو و مَنی که هماین چون دارم تمون مِبام. الهان خیلی وَخته که دیَه دارم لِوو مرز مرگ و زندگی دست و پا مِزِنَم. سر مرز را مِشَم. پاری موسوم پامه دَمِنَم اونوَر و وَرمِگردَم. شوهایی که بَمونَدن مینش، عینه مرگه. مرگی که مینی، سییر مونی، میمیری، اَمبائی زندهای. زندهای امبائی بَمُردِی. دَبَن و دَنی بَنی بی سر سرانجوم. اوزون، بین دو دنیا. مرگ دستبرارمه، نه دستخوبارَم بَبِه. چومدونَم هیج معلوم نَمونِه مَرده یا زنه. امبائی فگر مونَم مرگ هرکی اَ جنس خودشه. مثل خودشه. همرنگ و شکل و شمایل خودشه. چونکه هرکی خودش، خودشه موگشه. دلِش که بَمُرد، تنش مُردَه حَساب میا. هرچند که بوشو و بیا….. ادامه ….
دیدگاههای اخیر