نمگ قُوّه «قسمد سِیوم»

جعفر پویه

مرض اِسپیج

احمد تاریکی موشو مین کوره زغال و تاریکی بیرون میامو. اَ دَسدِش درشوبو چَن وَخته اینجه دَرِه. دا یگروز اَ یکی واپرسی اینجه نمگ دست نَمیا. واپرسیَن واس چی؟ بوگود: دندونم لق بَبِه و مِخوام بَشورَم. واش بوکَّن اُن‌وَر مین رِبار وا اُن اوو بَشور. پابو بَشو وا اُن بِپا بوگود: بِشَم لو ربار و وَرگِردَم. اُنه یَم بوگود بوشو. احمد بَشو و وا ضَرب زور یخ رِ بشکست دا به اوو برسی. وَختی درید مین دهونش بدی زِلال نَمَگه. بَزی مین سرش و داد بزی قدرد کوجه دَری که اینجه رِبارشونَم نمگه. اوی پدر پدری بَدی چدو بَبو. دهونشِ خواسَه بَشوشد و همونطو که اَ عصبانیت اگه چوقو بش مزی خونش درنمیامو وَرگِردی. فاش مِدا و نَمتونِسد هانشینه. چند روز که بَشو دهون شِه بَشوشد بدی دندوناش کِشت[1] بَبِه و دیه لق نَمْزنه. بوگود: اُنه آدم حَسابی بو. خواسَه بوگود. کَشکی الهان دَبو شاید مِشاسد واش گبی مِزیَم.

دا یگ روز اَ یکی واپرسی: اینجه کوجه‌یه که ما دَریم. اُنه‌یم بوگود: گولاگ. احمد بوگود: گُمبیَگ؟ اُنه کلهِ‌ش رِ تُکوم بِدا. احمد بوگود: په بیامم گُمبیَگ روس. اَ اینه بهدر نَمشاسْد.

اَندی بَشو مین کوره و بیامو که یگ روزی بدی حالش خوش نیه. اَ یکی واپُرسی اینجه دُگدُر دره؟ بوکَّن نه؟ بَشو وا اُن بپاها بوگود: اُنهایَم بتاروندَنش. واخودش بوگود اگه همچه پیش بوشو میمیرم. لاجون موشو مین کوره و میامو. نمتونِسد خواسَه هیچی بخوره و روز بروز پیشدر باریک مِتوئی. اَندی که بَبّو پوست و استغون دا اینکه یگروز مین اُن کوره اَ پا بفتا و دیه نمتونِسد توکوم بَخوره. بَشویَن وا سرکارگر بوکّن اینه همچه بَبه. انُه‌یم بوگود اگه بَمرد همین لالوها چال کنینش. قطار بیامبو و داشتن بار مِزیَن. دست‌برارا که بدین داره اَ دست موشو. او رِ دِنان مین یکی اَ اُن گاریهای، روش ازغال دریتَن و بیرون اوردَن؛ وا بقیه هم ایما کردن و احمد رِ بار قطار کردن. شاید هَمچه نجاد پیدا کنه.

قطار راِفتا بَشو. هی قطار بَشویو احمد نَتونِسد اَ جا توکوم بَخوره. دا یگ روزی که هوا دیَه اَندی سرد نَبو یگ تیگ سرشه بالا کرد بدی قطار اَ مین یگ بیابونی سوز و علفچر موشو. بعد یگ تُم واهِسدا. دوراهه احمد به زور سربالا کرد بَدی مین ایستگاه یگ شهر کوشگگ اِستا. به هر جون بَکندَنی که بو خودشه اَ لا درز در بیرون اورد و بفتا پِئین کنار خط آهن. بعد یگ تُم قطار فوشگگ بَگشی و بشو و احمد هم بی هوش و گوش اُنجه بِفتا. دا سرشو بو که سگها دورِش جمعابَن و همچه قشقرقی را اِنداخدَن که بیا و بین. اَ سر صدای سگها یکی بیامو بدی کسی اینجه اِفتا. بَشو دیگرون رِ خبر بِدا و بیامن او رِ ویکَّن ببردن مریض خونه. احمد که داشت جونِش درموشو رِ دِنان دیم تخت و جمه شلوارشِه بَکندن. بدین اَندی اسپیج مین اُنَه دره که چی بوگی. تَمونشِ بَبُردن بنداختن مین آتش. احمدِ بَشوشدَن بَبردن اُن مین و دار دوا کِردن. چن روز بی هوش اِفدا بو. دا اینکه یگروز چشمش رِ یگ تیگ وا کرد. وَختی بدی مین یگ جئی دره که سَفدِش چراغ داره حالیش بَبو که نمرده و دو راهه اَ هوش بَشو.

بعد تُمی وَخدی چشم واز کرد که بدی یگ زنگ دار آمپل مِزِنْشِه. او که مِترسی بِخواسد خودشه کنار کِشه بدی لَمْسِه[2]. وا خودش بوگود: اگه مُمُردم بهدر بو دا همچه بِبام. اِسَه چوکنم. دا اینکه اُن زنگ بدیشه و نَمچی واش بوگود: که احمد رِ حالی نَبو. بشو یگ تیگ شوربا[3] بیورد گَل احمد کرد. یگ تیگ اوو هاشدا و دیم‌شِه دَپیت و بَشو. روزها احمد دیم تخت افتابو و عقل و هوش دُرسد دَرمونی نداشد. دا اینکه یگروز دُگدر بیامو او رِ نیگا کرد و نَمْچی وا اُنها بوگود و واشت بَشو. حالیش بَبو دُگدر سالی دو سه بار این طرفا پیداش مِبا. اینرا هم اَ شانس او بو که هَمچه بَبّو. دوایی که دُگدر بوکِّه بو، ها احمد دان و بدین کار مونه. بعد چند روز احمد پابو هانِسد. هر روز بهدر بَبو دا اینکه پاری موسوم موشو دم اودِرَگ و بیرون رِ سییر مِکرد. دا اینکه یگروز یگ زنگ واش بوگود: تیفوس تمام، مرض تمام. شما خوب. احمد حالیش بَبُو که مرض اِسپیج بیکِّه‌شِه. تیفوس اَ اِسیپج میا یو اِسپیج هم از حَمون نشوین و هِوشورِ لباس نداشتن که اُنها رِ دَگش کنی و بَشوری. احمد همون یگ دست لباس کهنه رِ داشت که همیشَگ تنش دَبو. اسپیج هانا و ناخوش بَبو.

یگرو احمد وا ایما شُهرد به زنگ حالی کرد قیچی نداره دا او موهاشِه بَزِنه؟ زنگ بَشو قیچی بیورد و موهای احمد رِ کوتاه کرد. کارش بَدَگ نَبو. ریشش رَم یگ تیگ کوتاه کرد و اِسَه عیسش بَبو عین آدمیرزاد. وا خودش  بوگود اینرا هم نَمردم دا چه پیش آ. روزا حواسش به قطار بو کی میا و کی موشو. مین اُنجه گِردش مِکرد و اُنچی بدستش مرسی رِ موخورد. وا خودش بوگود باید جون ویگیرم دا بَتونَم کاری کنم. هرکی حواسش پرت بو یا موشو دا کاری کنه، احمد نون خورش شِه ویمگید و موخورد. دا اینکه بوکَّن یحتمل دزدِ همچه چی‌هایی پیدا بَبه. اِسَه دم در بپا دَمنیم دا بینیم کیه. اَمبائی پیدا نَمْکردن.

دا یک روز افتویی که صدای فوشگگ قطار بیامو. احمد که بَشوبو مین مَحْلَه که اینجَه رِ من تمیز کنم. اسباب کارِ بنداخت و بدو بَشو. اَ دیم بند رَخت یگ شلوار ویگید و بدوئی. به قطار که اَ دوچرخه یگ تیگ تندتر موشو بَرسی. دست بنداخد یک میله رِ هاماسی و بالاشو. بشو اُن لالوها قایم بَبو دا بوشو بینه چدو مِبا.

دو روز قطا بشو دا برسی به یگ ایستاه دَلو. احمد اَ لا در نیگا کرد بَدی قُرقُشونه. یواشگ پئین آمو. دا پاش به زمین برسی بَدی یک نفر دم جِئی که سیکار مورفوشَن چمدونشِ زمین نا هیچی هاگیره. اُنه که داشت اِیما شُهَرد مکرد. احمد چمدون رِ مال خود کرد و اَ در بیرون شو. بشو مین یک باغ انورها و چمدون رِ که وا کرد. بدی کت و شلوار و جمه جلقزه و یک اَندی هیچی‌های دیه دره. بوگود: پییری اَ روس بسوزونم که خودشون حظ کُنن. مَنِه مِخواسدین بَگشن. اِسَه معلوم تون مونم. یگ تیگ که اَ روز بَشو، بگردی ربار رِ پیدا کرد. بشو لو ربار سر تن‌شِه خواسَه بَشوشد. جمه شلوا و کت و جلقزه ر تن کرد. بدی کووش نداره. بوگود اِسَه چوکنم. جورَبِ مین چمدون رِ ویگید و ورگردی بیامو. اینه اُنه رِ زیر نظر گید دا بَدی یکی کیف پول شِه بیرون اورد و به باربر پول هادا و دِنا مین جیب کُتش. کیف به ته جیب نَرسی بو که احمد دِراِورد، پولشِه ویگید و بِنداخت یگ ور. جوربها رِ پا کرد بَشو اُنور خیابون یگ کووش فروشی رِ درون شو. وا داد هوار حالی کرد که مین قطار خو دَبو کووشش رِ بَبردِن. اُنهایم بخندین واسش یگ جفت بیوردن. جورَب رِ بَکَّند و وا ایما بوگود جورَب. یکی بدو بشو اَ یگ دُکون دیه یگ جفت جورَب بیورد. احمد جورَب رِ پاکِشی و کووش رَم پا کرد. پول کووش و جورَب رِ هادا و سمت ایستگاه شو. بوگود این پول کمه. دا اینجه همچه سگ سال مَحْلَه‌یه من باید کارمِه بَکنم. اینه بو که یکی که کیف پولش قلمبه بو رِ دِنبالا کرد و دا اُنه بَشو خم ببا که هیچی شه جابجا کنه. احمد کیف پول رِ جیبش نا و سمت یک قطار دیه بَشو. همون طو که موشو بدی یکی کیف دستی‌شه زمین نا دا چیق‌شِه واگیره اُنه رَم ویگید و قطاری که داشت موشو ر سوارا بو. مردَگ رِ مِدی که هی دور خودش مِچرخه و اینور اُنور رِ نیگا مونِه.

بشو مین قِسمَد درجه یگ جِئی که خصوصی بو هانِسد. کت و شلوار خواسَه تنش، کیف چرمی اعیانی دستش، فقد یگ چپق نِداشد. نِسده بو که یکی درون آمو. احمد وا داد وهوار بیرون کردِش. بعد یگ تُمی مامور قطار بیامو و مِخواسد مَر میدون بیگیره که احمد کیف رِ بیرون اورد یک اسکناس صد روبلی ها اُنه دا حالیش کرد که کسی اینجه درون نیا. مردَگ تعظیم کرد عقب عقب اَ در بیرون شو. احمد مین اُن کوره ازغال چَن کلوم روسی هم یاد گیته بو. بیا، بوشو، نه، اوهو، مخوام، دارم … اَ اینها. اینَه بو که حرفش رِ وا همین چن تا کلوم مِزی.

وَخت شوم بو که مامور قطار بیامو واش بوگود: کوجَه موتونه غذا هاگیره. احمد وا اُنه بوگود: واس من همین‌جَه بیورین. بازم یگ اسکناس هاشْدا. اَندی مین اُن کیف دَبو که احمد بِفتابو به حَرُم هَرِشت کِردن. واسِش نون خورش بیوردَن. خواسَه بخورد و انُهاییم که بیورده بَن یگ هیچی هادا. اینَه بو که اُنها میمِل او بَبّن، وَخت شوم و ناهار فوری میامَن دا بینَن چی مِخوا و واسِش میوردن. دا اینکه وا اُن مامور قطار حالی کرد که مِخوا بوشو بادکوبه، چِدو بوشو. اُنه وا تعجب واپرسی بَلد نِئی؟ احمد بوگود: اُنَئی که دنبالم دبو مریض بَبِه و مین شهر مریض خونه دَرِه. من تاجرم و زُبون خوب بَلد نیَم. اُن پیشکارَم این کارها رِ مِکرد. اَلهانَم مِشم دا بکارم بَرسم. اُنه‌یَم حالیش کرد که کوجه باید پیاده بِبا. بوگود: خودم میام موبورَم سوارار مونَمِد. اَندی قطار بَشو و او بَشو که دیَه داشد خسته موبو. چِدو وَختی بَشوبو حالیش نَبو؟ دوراهه بوگود اَ دستی چو بَخورده بَم حالیم نَبو. دا ینکه قطار واهِسدا. اُن مامور بیامو واش بوگود بیا. اُنه جلو و احمد پُگسر بَشوین و یگ قطار رِ سوارا بَن. اُنه واش بوگود: یگ راسد موشو دا بادکوبه. احمد یک اسکناس هاشدا و بوگود به سلامد.

مامور ناخودی

 قدرد که اَ نهیب تهیب اُن یارو بترسی بو. هی موشو و میامو. هی دفترشِه واز مِکرد حَساب کتاب مِکرد و دوراهه مِدی یگجا خِرابه.

بَشو اُن پیرمردگ اُستا کار بیورد وا زُبون بی زُبونی وا هم صِلاح مَصلحَد کِردن. دو روز مین سرکله هم مِزیَن. پاری موسوم هوارشون هوا موشو، پاری موسو مِخندیَن، معلوم نَبو این دوتا چِب‌شونه. باقی مِدیَن سر تو مِدان که وِر فراون بَبِه. رئیس هم اَ اُن بالا مِپئی و هیچی نومگود. دا اینکه بِخواسدَن دست بکار بِبان. قدرد بقیه رِ جمعا کرد. مین وسط واهِسدا واشون بوگود: اگه اینَه رِ دُرُسد نکینم مَنِه دستش رِ بَگشی زیر قوزولقش. اُنهایَم که تعجب کرده بَن، واشْ بوکَّن ما هستیم دا همچه نِبا. اینه بو پاری موسوم دا نِصمه شو کار مِکردن. اُنجه بَبو بی سر صَحب. صُب کسی دَنی بو. ظهر میامَن دا نِصم شو یکسر کار مِکردن. پاری موسوم سفیده مِزی و اینها همین‌جور داشتن وا کار کَل کشتی میکَّن. یگ وقتایی چِنون جار جنجال مِکردَن سر یگ هیچی که معلوم نَبو کی چی موگِه. یکی دو را هم پاریها وا هم بَزَن بَکوف کردن که حرف من دُرُسده.

رئیس شون که حالش بو گَبی نَمزی و صبرا کرد دا بینه آخرش چِدو مِبا. بعد یکی دو هفته کار دست جمعی سرهم کردن دا بینن چِدو چیزی درمیا. قدرد بدی هَمچه بَدگ هم نیه. اُسدا کار قدیمی هم یکی دوتا اِشکال بیگید که به حرفش کِردن و دُرُسدا کِردن.

قدرد هی ویمگید و هی هامِنا. موشو یو میامو. موگود: اگه بترکی چی؟ شگ بیکّه بو شِه.

لوله‌شِه وا گرد. چَن را تمیز کرد و دَبَسد. آخرش پابو بَشو پیش اُستا کار و اُن پیر مردم صدا کردن و وا هم صِلا مَصلِحد. قدرد بوگود: این لوله رِ یگ تیگ کوتاه کنیم. همچه هم قشنگتر مبا هم سبکتر. بوکَّن باشه و کِردن. وَختی سرهم کِردن، همه شون اَحسن بوکَّن و قبول کردن که خواسه اَ اوو دِرامه.

قدرد بشو پیش رئیس شون و بوگود که مِخوا وا تفنگ تیر بندازه بینه چطوره؟ اُنه بوگود: فردا بعد ظهر.

فردا چندتا اَ جی دیه بیام‌بَن دا کارشونه بینن. قدرد فشنگ رِ تفنگ نا، مین سالن تیر اندازی نُشونَه دیگید و ماشه رِ بَگشی. تفنگ همچه لَقدی به قدرد بَزی که اِندا دو گز اُن‌ورتر بفتا. کَتِش[4] نحق بو دَرشو. اَندی درد مکرد که چی بوگی. پابو خودشه جعما کرد بوگود: نه. اُنه رِ ویگید و بَشو. دو راهه بِفتان بکار اُن هیچی‌های دیگه تفنگ رَم کوشگگ کِردن دا زورش اَندی نِبا که تفنگچی رِ نفله کنه. بعد یک هفته واهم کار بَکرَدن دوراهه قدرد بَشو پیش رئیس بوگود: تیر بندازیم دا بینیم.

فردا عصر چن تایی بیامن دا بینن. قدرد همچه وا تیر اُن نشونه رُ بَزی که همه دست بَزیَن. اَمبائی تفنگ هنو یگ تیگ عِذاب مِدا. یکی اَ اُنهایی که بیامبو، جلو آمو وا قدرد بوگود هاده بینم یگ تیر بندازم. قدرد تفنگ اُنور بدا و بوگود: نه. اُنه مِخواسد قدرد رِ دَگفِه که رئیس شون پیش آمو وا اُنه دار دعوا بیگید و همه شون رِ بیرون اِنداخد. وا قدردَم بوگود: بُشو به کارِد بَرَس.

اینرا بِفتان به ریزه کاری دا عیب‌های کوشگگ رِ بیگیرن. صد را هرچی رِ اِندا کِردن. هی سوهن بَزین. هی روغن دِمالین و مین لوله فوت کِردَن. قدرد وا بقیه بوگود: اگه اینرا نَبو من خودمه موگشَم. دا اَ این بی ابرویی راحد بِبام. همه تعجب بَبردشون و هیجی نوکَّن.

بشو وا رئیس شون بوگود اینه آماده‌یه. فردا قرار کردن و قدرد بَشو ویگید دَخود. فردا که بشویَن تیر بندازن قدرد بدی اُن سفیل اوزون که اَندی واش خوب بو هم دَرِه. وا سر سلام بدا. اُن جوون که فارسی گب مِزی هم به دو پیش آمو وا قدرد حال احوال کرد و بَشویَن مین سالن تیر. قدرد تفنگ آماده کرد و به اُن سفیل اوزون اِیما کرد که تو بنداز. اُنه پیش آمو تفنگِ اِندا وَرندا کرد. قنداق رِ دِنا مین چال شونه و نُشونه دیگید گوله بخورد به نُشونه اَزِش رَد بَبو دیفارِ بِشکافد و اُنور یکی دادِش هوا شو، آی بَمُردم، بابا جان بَسوتم.

سفیل دراز قدردِ نیگا کرد و بوگود: عجب چیزیه. دست مریزا.

قدرد تفنگ گوله دِنا به رئیسش ایما کرد که تو هم بنداز. اُنه بوگود: هم الهان یکی رِ اُنور درازا کردیِم. همینه بَسته. سفیل دراز یگ اَندی تعریف و تمجید کرد. قدِ رئیس‌شون گز گز بلندامبو. اینه مین جِئی دُرُسدابِه که او دَره. اینه مَنم که همچه چی رِ دُرُسدا کردَم.

بَشویَن مین دفتر قدرد رِ چئی هادان و یک بسته هم سیکار. بعدش هرکی پابو واشت بَشو. فردا نه پس فردا رئیس بیامو قدرد رِ صدا کرد. اُن کاغذ که عگسِش دیمِش دَبو رِ بَکند و بَبُردِش دم در و واش بوگود هر وَری که مِخی بوشو. دیه اینجاها نینَمِد.

دا بَشو چیزی بوگِه در دَبِسده بَبو و او مین خیابون بَموند. اِسَه وا بی پولی کوجَه بُشو. او که جِئی رِ بلد نیه. همون جور که موشو پاریها واسِش کلاشونه بالا مِزیِن. پاریها چب چتار نیگاش مِکردَن و پاریهایم راه شونه کجامْکِردن و اَ یگ وَر دیَه موشوَن. دا یک ماشین رِ دست بلندا کرد و سوارا بو وا زبون بی زبونی بوگود: قطار. اُنَه‌یَم بَبُردش اُنجه پِئین کرد و بوورید.

قدرد بَشو مین ایستگاه. دَم اُنجه‌ئی که بلیط مورفوشَن واپرسی چِدو مِشَن بادکوبه. یکی بیامو او  ر بَبُرد سوار یگ قطار کرد و بوگود: یگ جِئی باید عوض کنی. اَ مامور مین قطار واپُرس. سوارا بو؛ قطار فوشگگ بَگشی و بَشو. بعد یگ تُم که به خودآمو بوگود: چدو نِه اَ من پول هامگیرَن نِه چیزی. اینجه همه‌چی مُفتیه. بَخندی و پابو بَشو اُنجه‌ئی که چِئی مِدان. یگ تیگ هیچی هاگید بَخورد و بیامو ویگید دَخوت. فردا که مامور بیامو وا اُنَه بوگود موشو بادکوبه. اُنه‌یِم وا کله بوگود: باشِه. شو بوکه بیامو ویگیدش بَبرد سوار یک قطار دیه کرد. بوگود آخرش بادکوبه. وواشت بَشو.

قدرد بَشو اُن مین. اَندی قطار بَشو که وَختی واهِستا بَدی اینجه آشنا میا. پابو بیرون شو و بَگردی دا  سمت اسکله ر پیدا کرد. اَ دری که زینجیل دَبِسته بو رَد بَبو و هیشکی هیچی واش نوگود. بشو دا اَ کسی واپُرسه که کدوم کشتی موشو بندرشا. یکی که ایرانی مِنمِئی رِ واپرسی دِئی مودونی کدوم کشتی موشو بندرشا. اُنه‌یَم بوگود: خفه بِبا بی همه‌چی. بوشو گُم میر. قدرد که جابَخورده بو بوگود: دِئی چدو اُشتُلم مونی، میگه واپرسین بَده که بت وَرخورد؟ اُنه بوگود: وا کاری که تو داری ایشالا بندازَنِد مین دریا دا تلافیش درشو. قدرد که تعجب ببرده بو شِه واپرسی چدو همچه گبی رِ مِزنی؟ میگه چدو بَکردم. اُنه که بدی پنداری اینه حالیش نیه بوگود: اینه چیه تند دَره، حالید نیه؟ قدرد بوگود: میگه چِب شِه؟ اُنه بوگود: بی عقل میگه نمی‌نی همه ازِت مِترسَن  موریجَن. واس اینه یه که تند دَرِه. قدرد فرزی اُنه رِ بکند و بنداخد مین دریاه و بوگود: من چومدونِسدَم اینه هَمچنه. اُنه که مِخندی بوگود: اَ کوجه بیورده بی؟ قدرد بوگود: جِمه شلوار نِداشدم. بَشویم اَ دیم بند رَخت یکی اینها رِ ویکِّم. اُنه که اَ خنده بَمرده بو. بوگود: زَهلم بترکی، مرد حساب چدو حالید نبو؟ قدرد بوگود: اگه بو که همچه نَم کردم که. اِسَه کدوم کشتی سمت ما موشو دا یگ فگری کنم.

اُنه بوگود: خیلی هاشون. بین مِخی چوکنی خود دونی و واشت بَشو.

دیدار

احمد بیدارا بو، بدی دارن به شهر مِرسَن. نون چئی هاگید بخورد. قطار که واهِسدا پئین آمو. بوگود دیَه بَرسیَم. بینی قدرد چه بَبو. کشکی پیداش بِبا.

مین شهر چرخ تویی بخورد عین تاجر خارجی خودشه پوش دَکِرده بو یو. راسد راسد را موشو و همه ر چشغاله مِدا. بوگود بِشَم بینم اَ کشتی چه خبر. بیامو بخواسد اَ اُن زنجیل رد ببا که دوراهه واش بوکّن اُنجه و یکی دستگولگ بداشِه. بَشو دم او اُتاقگ و هی وا کیفش وَرموشو که واکن‌شِه، اَمبائی نمبو. یادش درشوبو مین قطار اینه رِ وا کنه بینه مینش چی دره. همون‌طو که داشت وا اُنه کل کشتی میگید. یکی رِ اُن بپاها دنبال کِردن و پی‌اش بَشویَن. اویَم پابو دِ فرار. وَختی اَ اُنجه دور بَبو. بوگود نحق بو یگرا دیه بِفدم مین مِکافاد. په هر را باید اینه‌ئی که موگن رِ سِراغ بِدان. اِسَه چیه او نَمدونِسد. بشو یگوری هانِسد دا بینه موتونه ان کیف رِ وا کنه بدی نه نَمشا. اُنچی وا سنگ بکوفد روش پنداری اُنه اَ آهن بو و توکوم نخورد. اینه چدو کیفی بو اَندی قرص و قایم؟ وَختی بدی نَمشا بوگود: گور پیر صحبش و ویگید الک کرد مین اوو. داشت چرخ تو موخورد که اُن مازرونی رِ بَدی. اَ اُنه واپرسی دِئی ان‌ور اوو میشی؟ اُنه بوگود: اهو. خوب نو نوار بَبِی. ارباب بَبِی ها. احمد بوگود: بلا سرم آمه. اُنه بوگود چدو؟ احمد بوگود: پاسورمِه بَبردن و دس‌بند بموندِم. موتونی منِ همچه بَبُری. خواسه مینمد. اُنه بوگود: باید دا اُنجه کار بکنی، هستی؟ احمد بوگود: چاره چیه، باشه. اُنه‌یم بوگود: بوشو اُن سمت. یگ جئی دره که یگ آشنا اِستا. من واش موگم رد کن‌ته و بیا. احمد رَد بَبو بیامو دم کشتی اُنه. بالا شوَن. احمد کت شلوار و جمه و کووشش ر بکند. یگ دست لباس چرگ مُرد کهنه هاشدا و بوگود: باید زغال دریجی. دا وَختی بخواسدیم بیشیم خبرد مونم. اِندا یگ ماه احمد دو راهه بَبو زغالچی و تُون کشتی رِ مِتوئُند. دا اینکه یگ روزی کشتی بوق بگشی، بند دل احمد بووسی و بیامو وا اُن مازرونی بوگود کوجه میشیم؟ سمت خودمون. اُنه بوگود: نه میشیم اُن سمتی که یخ بزیه‌یه. احمد اینه رِ که بشنافت بدویی سمت بالا یو خودشِه بنداخت مین اوو. اُن مازرونی که مخندی بوگود: دهاتی غرق نبی؟ و احمد فاش بِدا. اَ اوو که بیرون آمو. هانِسد و بوگود: نه لباس دارم نه همون ده به سی شئِی که داشدم. اِسَه چه خاکی به سر کنم. یکی دو روز مین اُنجه چرخ تو بخورد شاید کسی رِ پیدا کنه. یگ را بَدی اُن کاپیتان روسی ریش دراز داره موشو. بَشو واش سلام  احوال کرد و بوگود: میشی بندرشا؟ منم بَبُر. واسد کار مونم. خواسه کار مونم.

اُنه نیگا کردش و بوگود: باید خوب کار کرد. شکاید نکرد. گب نزد. زغال ریخت زیاد.

احمد بوگود: باشه، مونَم. و دنبالش بشو مین کشتی.

دو روز مین کشتی زغال دَمرید بَدی هیش‌کی نَمیا واش بوگِه خَرِد به چند. پابو بیرون شو و پی اُن روس بَگردی. مین اُنجه‌ئی ناهار چئی مِدن پیداش کرد. واش بوگود: کاپیتان، نون داد. چِئی داد. من گُسنِه است. نمی تونم کار کرد.

اُن روس بوگود: تو باید خود خرید، خود خورد. نه، شما رفت زغال ریخت.

احمد بوگود: بی نون زغال نریخت. بی چئی تُون نتابوند. همچه نه. نون داد. گُسنَه شد.

کاپیتان که بدی اینه بوشو نیه بوگود بوشو اُنجه نون چئی هاگیر بخور و بُشو.

احمد اِشکم رِ که سیرا کرد بشو و ازغال درید دا شو بَبو. سرشو بیامو وا اُنه که مین اُنجه کار مِکرد بوگود: دِئی آدم نَمْخی اینجه رِ واسد تمیز کنه. من مونم. بجاش نون خورش هاده. اُنه‌یم بوگود چرا که نه. خواسه کار بَکنی هاد مِدَم. احمد تمان میزها رِ دستمالک بگشی و زمین رِ تمیزا کرد. اُنه‌یم شوم شو هاش دا. فردا شو اُنه وا احمد بوگود: هانیش نون‌ته بخور. من مِشم کار دارم تو اینجه رِ تمیز کن. اُنجه رِ بُسبُری دست احمد و بشو. احمدم یگ تیگ تمیزا کرد. اُنچی بدستش بَرسی رِ اَ گوشت خشگ بَبَه و این گوشتای دراز و نون  رِ ویگید واس خودش ببرد قایما کرد و موقع ناشتا موخورد. دا دِلش قود بیگیره. اَندی اُنه مین اُن کشتی کار بَزی بوشِه که نا نداشت.

دا اینکه کشتی بوق بَگشی و راهفتا. بیامن دا برسین به بندرشاد. احمد صبرا نکرد دا اُن روس بیا. تندی اَ کشتی پئین شو پاش که برسی به زمین پنداشدی دنیا رِ هاشدیِن. بوگود: اوی پدر پدری، نَحق بو خودمه نِفله کنم. برسیَم به خاک خودم و عیش بکرد.

اَ سمت دیه قدرد اینور اُنور مِزی که چوکنه که کاپیتان روسی رِ بدی. بشناخت و پیش شو و واش بوگود: کارگر نَخواسد. خوب کار کرد. زغال ریخت. پول نداد. پول نگرفت. رفت بندرشا.

اُنه قدرد رِ اِندا وَرندا کرد و دا بَشو دهون وا کنه قدرد اَمون ندا و به روسی بوگود: کامراد من خوب کار کرد. اُنه که تعجب ببرده بوشه بوگود: کارگر مُفدی زیاد شد. چدو همچه شد. تو بیا. انجا دید شما چه کار کرد. مین کشتی که شویَن وا قدرد بوگود: واهسدا دا من بیام. قدرد وَختی بدی دور بکرده پابو بشو بخ کشتی اُن لالوها قایم بَبو. بوگود اُنچی بادا باد.

کشتی شوپور بگشی راهفتا. به بندرشا که برسین قدرد هم همپا دیگرون بیرون آمو. نوگو احمد زودتر ا او بزیه بیرون داره موشو.

راهفتا سلانه سلانه داشت موشو و فوشگگ مِزی که بالاخره برسیَم، که یگرا احمد رِ بدی که داره گیج و ویج میا. دا او رِ بدی دو دستی بَزی مین سرش خودشه و گریه رِ سربدا. هی موگود: قدرد پنداشدَم بَکشتنِد. بوکَّم بینی واش چه کِردن. ای خدا تو سالمی و حالد خواسه‌یه. همِ باقال گیتن. یگ تیگ گب بزین و بوکَّن اِسَه بیشیم. احمد واپرسی تو چیزی مین دست بالد دره. قدرد بوگود: من اِندا تو دارم. احمد نیگا کرد و بخندی. بدونسدَن همینکه کین سالم دربُردن خودش خیلیه. رافتان سمت شهر. اُنچی بَگردیَن که جون چاره کنن نِشاسد. دا شو اینور انور بَزین و کاری اَ پیش نَبردن.

هوا تاریک سخلو مِزین که یگرا احمد اُن کشتی بون مازرونی رِ بدی. کت و شلوار احمد تنش و تلو تلو موخورد و موشو. دا احمد رِ بدی بوگود: داهاتی نَمُردی مین اوو؟ خواسَه بربیجوندَمِد[5]. احمد بَشو زیر باقالشه هاماسی و بوگود: حالد خواسه نیه، اَ این‌ور آ. به تُرفَة العینی جیب‌شه خالی کرد و بَبُردش. دا بدیَن اُن ریش دراز روسی داره میا. همچه تلو موخورد که تو موکی الهان پخش زمین مِبا. احمد وا قدرد بوگود: اینه رِ هاماس بیور دا بینم اُنه چی داره. جلو شو وا کاپیتون احوال پرسی کرد. اُنه بوگود: شما زغال خوب نریخت. غذا نداد. کشتی گرم وا نِهستاد. احمد زیر باقال‌شِه هاماسی و بوگود: عیب نداشد اَ اینور بیا بهدره. ان دوتا رِ بَبُردن یگ جی خلوت دم ربار. احمد وا قدرد بوگود: اُن مازرونی رِ بندازیم مین اوو سقد بِبا. قدرد بوگود: بی عقلی نکن. جون دربردیم. همچه ببا مِفتن پی مون باید بیشیم حبس. هیچی‌هاشونِه ویکّی؟ احمد بوگود: اهو. قدرد بوگود: بیشیم ولشون کن همینجه بفتن. احمد بوگود: کت شلوار مازرونی رِ بکنیم ویگیریم. قدرد بوگود: وا اینه معلوم مونِه که مولَه شولَه[6] بکردیم. ولشون کن بیشیم. احمد بوگود: په صبرا کن. بَشو یگ کارتن بیورد و زیر یک درخت واگْشی. ان دوتا رِ کنار هم بخوابوند و دست اُن روس رِ بنداخت گردن مازرونی. اُنه هی موگود: ماتیشکا[7]، آه ماتیشکا و مازرونی باقالازی و خوشون بَبُرد.

احمد که مخندی بوگود: صباحی کدوم‌شون اُن یکی درازا مونه؟ قدرد که مخندی بوگود: چه توفیری داره. احمد تو هنوزم زیونی کاری بیشیم که بدیه نبیم. احمد بوگود: بیشیم نون چیزی هاگیریم بعد. قدرد بوگود: مُنکنه کسی اینها رِ بینه و سر صدا بلندابا. بدو بزنیم به جعده، بعد یگ جئی گیر میوریم دا جون چاره کنیم. اَ شهر بیرون شون و راه بیکَّن سمت شاهی. یگ تیگ که مین تاریکی بشویَن که بدین سر صدا میا. پیش شوئن بدین یکی بار خرش بفتیه و خر زیر بار بَمونده و اُنچی تقلا مونه نمتونه کاری کنه.

احمد و قدرد که بدین اوستین بالا زیَن. اول بار خر رِ بیکّن. خر آزاد بَبو. بشو اُنور بفتا به علف بخوردن. گبالا رِ ویکّن بیوردن هانان. وا مردگ بوکَّن چدو همچه بَبِه؟ اُنه‌یم بوگود: داشتیم وا یگ عده موشوئیم که بار من بِفتا. اُنهایم وانِهسدان و من بمونَدم اینجه دا شما برسین و من نجاد بدئِین. احمد خر رِ پیش اورد و دو راهه بار کِردن. واش بوکَّن دِئی جلو اِفت وا هم بیشیم که مین این بیابون مالِد نِفله موبو. بوکَّن و بِشنافدَن و بَشویَن.

احمد وا مردگ بوگود: دِئی ما دنبال جِئی مِگردیم دا شو بَمونیم. تو اگه مِخی بیشی راتِه بوشو. اُنه بوگود: نه همین نزدیک‌ها من جِئی رِ مِشناسم که بَدگ نیه. شماهایم مهمون منین. منِ نجاد بدین و ممنون تونَم. احمد بوگود: اینه چه گبیه خاب ما همه مالدار و کارگریم دیَه. به فگر هم نبیم باید چوکنیم. یگ تیگ اَ شو بَشوبو که به جئی برسیَن. جلو شووَن بار بیکَّن. درون که شوَن احمد وا قدرد بوگود: بد جِئی نیه. هانِسدَن نون خورش واسه شون بیوردَن. اُن مَردگ رِ مِشناخدَن. واش بوکَّن رفیقاش مغرب رد بَبَن و بَشویَن. یحتمل مِنزل بعدی بار بیکِّن. اُنه‌یم وا احمد و قدرد اُن شو بَموند. شوگیر سفیده نون چِئی بخوردن و بَزین به راه. هی بشوین و هی خستگی در کردن. بعد دو روز بَرسیَن به شاهی. احمد وا مَردگ بوگود: دِئی به سلامد، ما راه مون اَ این وَره و به تو نمخوره. مِخی بئیِم رد کنیمد. اُنه که مخندی بوگود: برارا ممنون تونم. اَندی هم دیه نابلد نیَم. بیشین خدا پشت  و پناه تون. خدا حافظی کردن و هرکی به راه خودش بَشو.

یگ تیگ که بیامن، قدرد واپرسی: احمد اُن دوتا چی داشدَن؟ چندی بیرون اوردی. احمد بوگود: فگر نکنم هیچی دندون گیری با. قدرد چبی نیگا کرد و بوگود: بیشیم پا اُن درخت هانشینیم بینیم چی صَحَب ببیم.

قدرد یک اَندی اِسکناس بیرون اورد. احمد بوگود: اَ کوجه؟ قدرد بوگود: اَ جیب اُن مازرونی. احمد بوگود: اُنه رِ که من هوشِنْدَم[8] که. قدرد بوگود: پنداری کارد همچه هم تعریفی نیه.

احمدم اَ جیبش یک تیگ اسکناس بیرون اورد و بوگود: اینه یَم من صَحَب بَبِم.

قدر چبی نیگا کرد و بوگود: هَمچِن؟ داشتیم. احمد بوگود: پنداری چیز دیه‌ای هم دارم؟ قدرد بازم چِشغاله بدا. احمد بوگود: کو، کوجه دَرِه. قدرد دست بنداخد بند کمر احمد اُن کمربند هاماسی و بوگود: اینها.

احمد که تعجب ببرده بوشِه بوگود: تو کوجُه اینه رِ بَدی؟ قدرد بوگود میگه همه مثل تو حواس پَرتَن. وا کن بینیم چی مینش دَرِه.

احمد اُن کمر بند روس رِ دراورد. بدین یگ هیچی اُنه بدوته دو مطابق پهنا تنگ خر. دیم‌شَم جیب بدوته و زیب دنیه و مین جیبها اسکناسها ر آغِسته کرده. بگَشین بیرون بدین چه خبره. یگ اَندی پول روسی بو. احمد بوگود: اینه به چه کار موخوره؟ تو مودونی چندی مِبا؟

قدرد بوگود: اُن پولهای مازرونی مال تو، اینه مال من. احمد صدا درامو یانی هَمِش مال تو؟ قدرد بوگود: میگه نومْگی به چکار میا؟ خاب هامن‌دِه دا بینم به چه کار میا.

احمد بوگود: بیخود. هَمِش رِ رَسَد مونیم. هرکی رَسِدی خودشِه هرکاری مِخوا بَکنه. پولها رِ رَسَد کردن هرکی مال خودشِه ویگید جیب نا و پابَن راهفتان.

احمد وا قدرد بوگود: اگه چیزی بوکّی، نوکّی ها! وات بوگَم. هیشکی نَباس بَدونه ما کوجه بَشوئیم و کوجه بیامیم. مین خودمون بَمونه. قِوت و قرار کِردن و بَشویَن. بعد دو روز به کلون بَرسیَن. خدا حافظی کردن و هر کدوم به یک سمت بشویَن.

سَباگ

نَم‌کی بَشو امنیت بولَگ بِدا که احمد بشوبو روسیه و هَمچِنه و هَمچِن. خبر دَپیت و بوکَّن که مین کلون یکی دَرِه موگَن تازکُنی[9] بَشویِه روسیه. یحتمل کلِه‌ش باد اردو دَرِه. گب‌هایی مِزِنه که بو بَدی ازش میا. اینه بو که یگروز رئیس پاسگاه مرکز رِ اَ امنیت بوکَّن بیا کارد داریم. واش بوکَّن چِدو مین منطقه شما کسی موشو روسیه میا و خبرنِداری. اُنه‌‌یَم وا تعجب بوگود: تحقیق می کنم. واش بوکَّن هم الهان بوشو بین چی به چیه. او که داشت اَ در اداره امنیت بیرون میامو یکی که عینگ سیاه چشمش زی بو پُگسرش بیرون آمو. واش بوگود: یانی تو نَمیدونی مین منطقه چه خبره؟ اُنَه‌یم بوگود: دارم مِشَم بینم چی به چیه. عینکی هم بوگود: بیشیم دا تکلیف شونِه بیگیرم. سوار ماشینا بَن و بیامن کلون. بوکَّن این آدم رِ بیورین. احمد داشت دَم دُکون شابیگ راسد و دورو سَرهم مِکرد که بیکّنِ‌ش. کَت بِسته بَبردَنِش پاسگاه. یکی پیش آمو واش بوگود: اِسَه همچِنه ها؟ واتْ موگیم. یگ لقد بَزی‌شِه و درون بُردَنِش. مین یک اتاق که چند تا آدم نِسته بو درون شو. بَدی یکی پشت میز آهنی نِسته. یکی اُن میون وسط اِستا و یکی هم اُن بِخ یگ عینگ جوشکاری بَزیِه چشمش و خودشه پوش دَکِره و نِسته. احمد که همه رِ بَدی اِستابو که بوکَّن دست‌اش رِ وا کنین. رئیس امنیه مرکز واپُرسی تو بَشویی روسیه؟ احمد بوگود: اوهو. اینه میگه جُرمه.

هم رِ نیگا کِردن و یکی دیه واپُرسی تِنهار بی؟ احمد بوگود: نِه. بوکَّن وا کی؟ بوگود: وا قدرد. واپرسین این آدم خونِش کوجَه‌یه؟ بوگود: زیارد. بوکَّن بشین بیورینِش.

احمدِ بَبردن بیرون هانْشوندَن دا قدرد هم بیا.

قدرد که داشت دم کوره چلنگری قَزقون گرمام کرد دا سفیدا کنه. یگرا بدی چندتا بریتَن سرش و او رِ خِرکِش بیرون اوردن. سر و کله قدرد اَ دود سیاها بو. تمان هیلکش بو دود مِدا. کَت بِسته کِردنش و یگ گونی پاره بَگشین سرش و بَبُردن دِنان مین ماشین پاسگاه. امبائی اُنچی هندل بَزیَن ماشین روشنا نَبو دا بِشن. بوکَّن کووس[10] بِدیم دا روشنا با. امبائی زورشون نَمِرسی. اینه بو که قدرد رِ پیاده کردن بوکَّن تویَم کووس بِده. قدرد بوگود: من چشمم نمینه. تازه اگه بینم دست بسته چدو موتونم ماشین کووس بِدَم. گونی اَ سرش ویکَّن و بوکَّن پشتت رِ بده به ماشین، کووس کن. قدرد دا بخواسد پشت کنه، ماشین راهِفتا و او مین گِل و شُل کَت بِسته لنگش هوا شو. اُنچی مِکرد نمتونِسد پاشه. دا اینکه یکی بیامو زیر باقال‌شِه هاماسی بلندا کرد. اَندی جون بَکندن دا ماشینِ روشنا کردن و راه‌فتان. قدرد رِ وا گونی رو سرش و کَت بِسده بیوردن. دا احمد بَدی هوارِش بُلندا بو که پییر بَسوتِه‌ها چدو هَمچه مونین؟ چدو این بیچاره رِ همچه کِردین. آی مَردُن کمگ بَکُشتن.

باقی هم بیرون آمن دا بینن چه خبرا به. همچه که بدیَن، یکی گونی رِ اَ کله قدرد بیگید و وا اُنها بوگود: چدو همچه کردین؟ اُنها بوکَّن دا فرار نکنه. رئیس امنیه مرکز بوگود: دستش رِ وا کنین. اُنه بدی یگ آدم چِلگ، تمان سر و کله و دست و دیمش سیاه و هیکلش بو دود مِده. واپرسی چومْکرد: بوکّن پا کوره داشت نَمْچی رِ داغا مکرد.

قدرد و احمد ر وا هم درون بُردَن. رئیس امنیه مرکز واپرسی: شما بَشوئین روسیه؟ احمد بوگود: اهو. اُنَه قدردِ نیگا کرد و بوگود وا تواَم؟روسیه بَشوبی؟

قدرد اُنه رِ زیر چشمی نیگا کرد نُشون دا تعجب کرده. اُنه بوگود: زُبون نِداری؟ چرا گب نَمی‌زَنی؟

قدرد چشم بچرخوند اُن مین و بقیه رَم بدی وا رئیس امنیه مرکز بوگود: مَنِه نیگا، موتونم بِشَم روس؟ من دا اُچونگ نمتونم بِشم. تو موگی روسیه؟

اُنه بوگود: پَه اینه چی میگه؟

قدرد بوگود: او موگه من باید بدونم؟ اَ خودش واپُرس.

اُنه اَ احمد واپرسی وا چی بَشوبین؟

احمد بوگود: وا خر. اُنه که تعجب بَبرده بوشه بوگود: وا خر؟ احمد بوگود: اوهو، پَه چی.

وا قدرد بوگود: اِسَه چی میگی؟

قدرد بوگود: مرد حساب، وا خر بَشویه روسیه؟ تویم بووَر کِردی؟ اینه خرشَم اگه پروازی با به اُنجه نَمِرسِه.

احمد بوگود: همه مودونن. من وا خر بَشوبَم. اویَم دَبو. قدرد احمد رِ چب نیگا کرد و سرشه تو بِدا و رئیس امنیه مرکز رِ ذریک ذریگ نیگا کرد.

اُنه اَ احمد واپرسی بشوبین اُنجَه چوکنین، مِخواسدین چدو کنین؟

احمد بوگود: سمور نیکلا هاگیریم. پشقاب گل مرغ، قوری گلسرخی و این هیچی‌ها هاگیریم.

رئیس امنیه واپرسی یانی بشوبین دا اُنجه دا پشقاب هاگیرین؟ میگه اینجه پِشقاب دَنی؟

احمد بوگود: مال اُنجه یگ هیچی دیَه‌یِه.

اُنه‌ئی که عینگ سیاه داشت و اُن بِخ نِسته بو بوگود: موقور میورَم تونه. اِسَه می بینین. سر ما ر مِخین کِلا بذارین. ولت زناها بلشویگ شُدِیِن و مخین همچه ما رِ گول بِزَنین.

احمد بوگود: من بَبِم. مِخی چدو کنی؟

رئیس امنیه که تعجب ببرده بوشه وا احمد بوگود: تو بلشویگ شدِی؟ چدو؟

احمد بوگود: بَبَم دیه. یگ تیگ‌شَم خونه گَل طاق ناها.

رئیس امنیه جا بخورد و بوگود: بلشویگ گل طاق ناها؟  رو کرد به عینکی و بوگود: بفرما، اینم مکاشفات شما.

اُنه بوگود: اینها هَمچه مِخوان ما رِ گول بِزَنن. باید دَبندیم شونه به تخته شلاق دا خواسَه گب بِزنن. نبو اوزون می کنیم شونه.

قدرد که مِخواسد خندش بیگیره اَ رئیس امنیه واپرسی: اینه کیه، که همچه موگه؟ اُنه بوگود: اینه سَباگِه، میدونی چیه؟ قدرد بوگود: هَمچه چی به ما مربوط نیه که بدونیم.

رئیس امنیه قدرد و احمد ر بَرفستا بیرون و بوگود صبرا کنین دا صدا تون کنم. اُشون که بیرون شوَن وا اُن سَباگ بوگود: خاب اُن عینگ‌تِه وَردار دا اینها رِ بینی، اُن یکی اَندی سیاه و چلگه که عیسش به همچه‌چی نَمی‌خوره. مَردُن گَب مُفت مِی‌زَنَن. اُن یکی یَم یحتمل عقلش کمه که همچه‌چی ر میگِه. مینی که وهرون میگه.

اُن سَباگ بوگود: مِخوا ما رِ گمراه کنه. اِسَه مینه گیر اِفتیه همچه میگِه. بناباید شونِه میگیرم.

اُن بیرون احمد وا قدرد موگود: گردن گیر. سرده پئیزه. امرو فردا اوو مِهسِره. میشیم حبس اُنجه اوو مفت، نون مفت، جا  هم گرم. زمستون مومونیم هوا که گرما کرد میئیم. قدرد بوگود: تو هر غلدی که مِخی بَکن به من کار نداشته با. اُنها که بلند بلند گب مِزین اُن درون رئیس امنیه حالیش بَبو. بوگود: می‌بینی، موگم عقل نَداره. بیکس هم هسته. مِخوا بوشو حبس بخوره دَخسِه. اُن سَباگ بوگود: اینه همچه مِخوا واس اُن درون خبر بِبَره، اِسَه معلوم مِبا.

صدا کرد شونِه درون وا قدرد بوگود: تو اِسمد چیه؟ چدو نوکّی؟

قدرد هم بوگود: تو منه بیوردی اینجه اِسَه نمدونی اسمم چیه؟ تو واس‌چی منه بیکّی که اسمم رَم نمدونی؟

اُنه بوگود: دَم خفه خون تِه بذار والا پامبام ها. اِسمد؟ احمد بفتا مین حرف و بوگود: قدرد. تمان جا مِشناسَنِش. روسا دیم سرش قستم موخورن. اُن تفنگ کلاشم پوف رِ او دُرُسدا کرده.

رئیس امنیه واپرسی: تفنگ کلاشنیکف رِ او درسدا کرده؟ احمد بوگود: اهو بووَر نمونین. اَ روسا واپُرسین.

اُنه کله‌ش رِ تو بدا و دیَه هیچی نوگود.

اُن سَباگ واپرسی اینه شهردش چیه: احمد بوگود: چلنگر.

اُنه اَ جا پابو و خواسه قدرد ر نیگا کرد و دوراهه هانِسد و واپرسی: اینه توئی که اُن هیچی ها ر مین روزنومِد مینیسی. خیلی خووب، خوشم‌با، چشمم روشن اِسَه پیدا کِردَیمِد. وا دست خودم دار می‌زنمِد. اِسَه می‌بینی.

احمد بوگود: خودش مینیسه. منم بَدیِم. رئیس امنیه داد بزی خفه.

اُن سَباگ بوگود: بزار شاهد گَبش رِ بِزنه. این مانع افشای حقیقت شدن خلافه.

قدرد وا رئیس امنیه بوگود: اینه دواش رِ بخورده؟ اُنه که مِخواسد بخنده بوگود: پاشین بیشین بیرون، بیشین بیرون دا بِبینم.

احمد و قدرد که بیرون شون وا اُن سَباگ بوگود: اینه فَعلَه یه، اُن یکی هم چلنگر محلی یه، اُن چلنگر نیه. خاب اُن عینگ رِ اَ چشمد ویگی دا ببینی اینها چندی چلگ و چَلَم چوغورَن. اینها آه ندارن دا وا ناله سودا کنن. چدو موتونن بِشن روسیه؟ اُنه‌یم پشقاب هاگیرن.

اُنه بوگود: لازم نکرده تو من رِ درس هادی. تو دانشگاه نظام چی بِد یاد دادن. تو میدونی پرولتاریا چیه؟ اُنه بوگود: نه. سَباگ بوگود: همین هایند که مینی؛ هیچی ندارن و نتراشیه نِخراشیه یَن. دِوو دست اینها بِفته اُمهل معلومِد مِبا که چدو شلوار اَ کیند مِگشَن. خود اعلی‌حرضت هم اَ اینها خوف داره.

رئیس امنیه بوگود: پَه اوو اَ سر چشمه تیلنده[11]. هَمچن. تو حواسد هَسدِه چی موگی؟ اُنه بوگود گزارشِد رِ رد می کنم مرکز دا ببینی. معلومِد مونَم من کیم. خودم گزارش مینیسم واسگِنه شخص اول مملکت. رئیس امنیه که تعجب بَبرده بوشه بیرون شو. بازم بَدی اُن بیرون احمد داره قدردِ زور مونه که قبول کُن میشیم هوا که گرما کرد میئیم. وا احمد بوگود: یگرا دیَه بِشنوئم همچه گبی رِ مِزنی طبوله مونَمِدها، خفه خون بیگی. و بشو.

تلیفن بزی به اُن اداره امنیت و واپرسی اینه کیه همراه من کَردیِن؟ گب‌های ناجور میزَنه.

رئیس اُنجه بوگود: ما که کسی رِ نَرفِستئیم؟ کی ر موگی؟ اویم بوگود: همینه که یگ عینگ جوشکاری بزیه دیمش. اُنه بخندی و بوگود: اُنه اَ اینهایه که هی میا اینجه اینه اُنه رِ بولَگ میده و موگه مِخوام سَباگ ببام. مایم مِندازیمش بیرون. اُنه حرف مفت می‌زنه. چدو خودشه به تو بنداخته؟ اویَم که بور بَبّو بوگود: هیچی فقد می‌خواسدَم بدونم.

وَرگردی و وا اوقاد تلخی بزی اُن میز اُنه‌ئی که خودشه سَباگ کرده بو رِ الَگ کرد اُنور و بوگود: پا بینم، پا. اُنه بوگود: به مامور امنیتی توهین می کنی. تکلیفته میگیرم. گزارِشد رِ رد مونم به مقاماد بالا اِسَه می‌بینی. اُن رئیس امنیه پس یغه‌ش رِ هاماسی اَ جا بَکند. خِرکش کرد بیورد دا دم در و بنداخدش بیرون. وا اُن سربازایم بوگود: اینَه رِ بتارونین دا بوشو. اگه هم گبی بَزی وا قنداق تفنگ بَزنین مین سرش. اینه رِ بوگود و وَرگردی. سربازا هیچی نَبه بفدان دنبال سَباگ. اُنه که وا اُن عینگ خواسَه جِئی رِ نَمدی هی مِفدا مین تخ و تِنگال و هوار مِزی و سربازا پی‌اش. بتاروندَن دا اُنور و وَرگردیَن. رئیس امنیه احمد و قدرد رِ صدا کرد درون. وا احمد بوگود: بِشنویَم دیه همچه گب‌هایی بَزنی مِیندازَمِد همینجه مین طبوله پیش اسم و خر دا حالد جایا، حالیته. گب بیخود بَزیَن هم حدی داره. بوشو دیَه نَمخوام اُن عِیسِد رِ ببینم.

قدرد یگور اِسدابو مَحتل که اُنه چی واش موگِه.

اُنه رو به قدرد بوگود: نَمخی بیشی؟ چدو اِستی؟

قدرد بوگود یک قرص آگسار نداریِن هامن‌دین سرم درد مونِه دا بِشم به جئی بَرسم.

اُنه‌یَم داد بزی میگه اینجه بهداریه. پاش بوشو اُنجه تا دار دوا کننِد. پاش بیرون شو بینم. اُنه یگجور اینه یگجور.

خودشَم پابو ماشینشِ سوارابو واشْد بَشو.

[1] . محکم

[2] . فلج

[3] . سوپ، آش

[4] . کتف: شانه

[5]. تفته کردن

[6]. دسته گل  آب دادن

[7] . قحبه، جنده

[8] . تکان دادن، تکاندن

[9] . به تازگی

[10] . هُل دادن

[11] . گِل‌آلود